Prandaj, kombinimet harmonike të notave të njohura si bashkëtingëllore muzikore mbështeteshin në “raportet e numrave të plotë” në frekuencat e tingujve, ose tonet, ndaj tingullit tërheqës. Për më tepër, Pitagora argumentoi se kjo ishte e vërtetë pavarësisht nga instrumenti.
Por jo kështu, thonë studiuesit që anketuan 4272 vullnetarë në lidhje me reagimet e tyre ndaj akordeve të caktuara. Këto reagime treguan një preferencë për muzikën me papërsosmëri të vogla në të, matematikisht.
– Ne preferojmë sasi të vogla devijimi. Na pëlqen pak papërsosmëria sepse i jep jetë tingujve dhe na duket tërheqëse – thotë psikologu muzikor Peter Harrison nga Universiteti i Kembrixhit.
Ekipi zbuloi gjithashtu se raportet e numrit të plotë që Pitagora i kishte aq të dashur mund të injorohen plotësisht kur bëhet fjalë për instrumentet me të cilat dëgjuesit perëndimorë janë më pak të njohur: këmbanat, gongët, ksilofonët dhe një sërë gongësh të quajtur bonang.
Përgjigjet nga studimi i këtij instrumenti indonezian treguan modele krejtësisht të reja të bashkëtingëllimit dhe disonancës. Këto modele përputhen me shkallën muzikore të përdorur në kulturën indoneziane dhe nuk mund të hartohen saktësisht me shkallët e preferuara në vende si SHBA dhe Evropa.
Si muzikantët ashtu edhe dëgjuesit mund të përfitojnë nga një eksperiment i vogël dhe largimi nga zonat tona të rehatisë kur bëhet fjalë për muzikën, thonë studiuesit. Janë planifikuar studime të ardhshme që do të analizojnë një gamë edhe më të gjerë instrumentesh dhe kulturash, veçanërisht në lidhje me muzikën e konsideruar më parë “joharmonike”.
– Muzikantët dhe producentët mund ta bëjnë këtë grup të funksionojë më mirë nëse marrin parasysh gjetjet tona dhe konsiderojnë ndryshimin e timbrit, cilësisë së tonit, duke përdorur instrumente reale ose të sintetizuara të zgjedhura posaçërisht. Atëherë ata mund të përfitonin vërtet më të mirën e të dy botëve: harmoninë dhe sistemet lokale të shënimeve – përfunduan studiuesit.
