Më pak se një javë pas votimit që ia ktheu Shtëpinë e Bardhë dhe, me sa duket, kontrollin e Dhomës dhe Senatit në duart e republikanëve, kancelaritë e vendeve aleate me Shtetet e Bashkuara po presin me ankth inaugurimin më 20 janar 2025 të Donald Trump. Partnerët historikë të SHBA-së kanë frikë se mandati i dytë i manjatit mund të karakterizohet nga një politikë e jashtme izoluese me pasoja katastrofike, ndër të tjera, për Evropën, Japoninë, Korenë e Jugut dhe Tajvanin.
Megjithatë, sipas asaj që u pretendua nga bashkëpunëtorët më të afërt të Donald Trump, të intervistuar nga “Wall Street Journal”, ajo që ne mund të dëshmojmë në katër vitet e ardhshme, raporton gazeta e Nju Jorkut, nuk do të jetë tërheqja e Shteteve, por kthimi i tyre në skenën botërore në emër të rivendosjes së marrëveshjeve parandaluese dhe transaksionale me aleatët.
Paqe përmes forcës
Ka shumë zona krize, nga Ukraina në Lindjen e Mesme përmes Detit të Kinës Jugore, të cilat Shtëpia e Bardhë nuk mund t’i lejojë vetes t’i injorojë dhe të cilat, pavarësisht qasjes më tradicionale në politikën e jashtme të ndjekur nga Biden, janë prekur nga një përkeqësim i balancimi i fuqive pikërisht në dëm të ndikimit amerikan. “Do të ketë një kthim të paqes përmes forcës,” thotë Robert O’Brien, ish-këshilltar për sigurinë kombëtare gjatë presidencës së parë të Trump. O’Brien, i cili mund të gjejë një vend në administratën e re, pretendon se “parandalimi do të rivendoset” dhe se armiqtë e Amerikës e kuptojnë se nuk mund t’i shpëtojnë më siç bënë me Biden në pushtet. Gjenerali në pension Keith Kellogg, i cili punoi në Shtëpinë e Bardhë në vitet e Trump I, shpjegon se republikani “do të kontaktojë liderët kryesorë për të kërkuar dhe gjetur një zgjidhje për problemet.” Për Kellogg, miratimi i sanksioneve dhe përdorimi i forcës brutale do të jenë gjithmonë opsione në tryezën e presidentit, por ato nuk do të jenë zgjedhja e tij e parë.
Politika e jashtme
Edhe nëse nuk është e qartë se si Trump dëshiron të zhvillojë marrëdhëniet me Kontinentin e Vjetër dhe me NATO-n dhe e pranon se ai mund të shtyjë për tërheqjen e trupave amerikane nga Siria dhe Iraku, sipas burimevenga “Wall Street Journal”, Kina dhe Irani do të jenë në krye të listës prioritare të manjatit. Trump nuk i beson më udhëheqësit kinez Xi Jinping dhe dëshiron të nisë një luftë të re tregtare kundër gjigantit aziatik duke synuar të ushtrojë një politikë ” presioni maksimal” ndaj Teheranit. Të panjohurat më të mëdha mbeten padyshim dy frontet e luftës në Izrael dhe Ukrainë dhe evoluimi i mundshëm i marrëdhënieve të Donaldit me kryeministrin izraelit Benjamin Netanyahu , nga njëra anë, dhe me rusin Putin dhe ukrainasin Volodymyr Zelensky, nga ana tjetër. Trump do të donte gjithashtu t’i jepte fund konfliktit në Ukrainë shpejt dhe me çdo kusht.
Ultimatumi për Izraelin
Nëse është e vërtetë që Trump do t’i kishte dhënë Bibit dritën jeshile për të përdorur një grusht të hekurt në luftën kundër Teheranit, republikani ka çdo interes të shohë një përfundim të shpejtë të krizës së Lindjes së Mesme me një objektiv në mendje: të përfshijë Arabinë Saudite në Marrëveshjet e Abrahamit, seria e marrëveshjeve të nënshkruara me ndërmjetësimin e Shteteve të Bashkuara midis Izraelit dhe disa fqinjëve të tij arabë. Nga ana e tij, ndërsa është plotësisht pas Izraelit, Trump dëshiron që luftërat në Gaza dhe Liban të përfundojnë deri në inaugurimin e tij më 20 janar, dhe këtë ia bëri të qartë Netanyahut. Ai gjithashtu informoi administratën Biden se pret përparim në përpjekjet për të arritur një armëpushim midis Izraelit dhe Hezbollahut. Por Joe Biden është ende në pushtet në SHBA, kështu që Ministri i Çështjeve Strategjike të Netanyahut, Ron Dermer, udhëtoi në Uashington për të provuar të negociojë me amerikanët një mënyrë për të bërë përparim në armëpushimin në Liban. Megjithatë, qeveria e Netanyahut nuk po llogarit në një fund të afërt të luftës.
